رويين؛ روستاي شکوفه‌هاي سيب
کوچه‌های پیچ در پیچ، بافت قدیمی خانه‌ها و شیب کوچه به کوچه نظر هر تازه واردی را در این روستا به خود جلب می‌کند. روستای پلکانی رویین در ۲۴ کیلومتری شمال اسفراین و ۵۲ کیلومتری جنوب‌شرقی بجنورد در یکی از دره‌های دامنه جنوبی کوه آلاداغ قرار دارد و به روستای شکوفه‌های سیب شهرت دارد، در میان کوه‌های سر به فلک کشیده آلاداغ، زیبایی مسحورکننده این روستا در کنار خانه‌های پلکانی، باغ‌های انبوه میوه و دره‌های آن، زیبایی رویین را دو‌چندان کرده است. در ارتفاع قرار گرفتن این روستا و همچنین عبور رودخانه‌ای از میان آنکه دلیل سرسبزی آن است که سبب شده این روستای زیبا رویین نام بگیرد. رویین با قدمتی ۵۰۰ ساله و آثار تاريخي همچون بارگاه امامزاده اسحاق و تپه‌های باستانی، توانسته جزو برترین روستاهای پلکانی ایران و پرگردشگرترین آنها قرار گیرد.
در این روستا، خانه‌ها به‌طرز بسیار زیبایی به‌صورت پلکانی بر روی یکدیگر ساخته شده، به‌طوری که پشت‌بام منزل یکی حیاط خانه دیگری است. کوچه‌هایی پیچ در پیچ، بافت قدیمی خانه‌ها و شیب کوچه به کوچه روستا، ارتفاعات بلند، رودخانه‌های دائمی و درختان چنار کهنسال چهره این روستا را منحصربهفرد ساخته است. روستای پلکانی روئین اسفراین با توجه به نوع معماری، بافت تاریخی منحصربهفرد، رونق صنایع‌دستی و آب و هوای خوب آن در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده و به‌عنوان روستای هدف گردشگری تعیین شده است. زبان و گویش مردم این روستا فارسی تاتی و عمده‌ترین هنر بانوان آن چادر شب‌بافی است.
آب و هوای روستای روئین از نوع معتدل کوهستانی با زمستان‌های سرد و پر برف و تابستان‌های معتدل و مطبوع است. به علت موقعیت ییلاقی آن در تابستان‌ها تفریحگاه مناسبی برای اهالی شهرستان بجنورد و اسفراین محسوب می‌شود‌که برای استفاده از هوای خنک و همچنین آب چشمه‌ها و میوه‌های این روستا به منطقه می‌روند.
یکی از صنایع رایج در روستای تاریخی روئین «تنور‌سازی» و «کوندی‌سازی» بوده است، اما متاسفانه با رواج نانوایی‌های صنعتی به مرور این صنعت نیز رو به فراموشی می‌رود. يكی ديگر از صنايع‌دستی اين روستا صنعت چادرشب بافی است كه هم به‌صورت دستی (سنتی) و هم به‌صورت صنعتی هنوز ادامه دارد و به واسطه همین هنر خاص است که زبانزد و شهره شده است. این روستا قابلیت تبدیل شدن به قطب بافته‌های سنتی نساجی را دارد.
این روستا به‌عنوان خاستگاه بافت چادرشب مطرح است و در سال ۱۳۸۹ به‌عنوان اولین روستای نساجی سنتی کشور شناخته شد. در این روستا ۳۰۰ دستگاه چادرشب بافی مشغول به تولید پارچه چادرشب و حوله و شال است که مورد تایید سازمان میراث فرهنگی و صنایع‌دستی ایران هستند. افزون بر ۲۰۰ خانوار ساکن آن در بخش نساجی سنتی از جمله بافت چادرشب مشغول هستند و صنعت نساجی سنتی آن مهر اصالت یونسکو نیز دریافت کرده است.
