رونمایی از کهن ترین سند حضور سینما در ایران
آئین رونمایی از کهن ترین سند حضور سینما در ایران همزمان با روز
اسناد ملی و میراث مکتوب با همکاری کاخ گلستان برگزار شد.
در ابتدای این مراسم که عصر ۱۹ اردیبهشت‌ماه در تالار آبی موزه
سینما ایران برگزار شد، علیرضا قاسم‌خان مدیرعامل موزه سینمای
ایران گفت: آنچه موجب می‌شود نگاه ما به اشیا و اسناد تغییر کند،
رویکردهای امروز ما به اسناد است. اینکه ما یک سند را نگهداری
یا مورد بازشناسی قرار دهیم، تنها کار موزه‌ها نیست، بلکه رابطه
امروز این اسناد با زندگی ما نکته مهمتری است.
او ادامه داد: موزه سینمای ایران وظیفه خود می‌داند این اسناد
تاریخی را جمع آوردی و دسته‌بندی کند و برای محققان در دسترس
قرار دهد تا شرایط بهتری را برای تدوین تاریخ سینمای ایران به
وجود بیاورد. از کاخ گلستان هم تشکر می‌کنیم که این سند را
به مدت ۱۰ روز به ما قرض داد تا بتوانیم در موزه سینما این نمایشگاه
را برگزار کنیم. امیدوارم در سال‌های آینده بتوانیم رویدادهای تازه‌ای
را بر اساس اسناد بسازیم و از این گردهمایی‌ها شرایطی برای
شناخت بهتر سینمای ایران به وجود بیاوریم.
رونمایی از کهن ترین سند حضور سینما در ایران
سپس محمدرضا اصلانی – نویسنده، کارگردان و از پژوهشگران
تاریخ سینما – در سخنانی اظهار کرد: این سند تاریخی به ما
می‌گوید که شاید از خیلی از کشورهای دنیا تاریخ جلوتری داریم
و ششمین کشوری هستیم که سینما و دوربین داشتیم. این اتفاق
دو مساله را مطرح می‌کند؛ یکی اینکه اگر ما چنین تاریخ طولانی
در حوزه سینما داریم، پس چرا تاکنون در تاریخ سینمای امروزی
جایگاهی نداشتیم؟ در همه تاریخ‌های سینمای جهان را ببینید
اسمی از ایران نیست در صورتی که حتی از آمریکای لاتین و
اروپای شرقی و آفریقا و مصر هم وجود دارد. به غیر از دو دهه
اخیر که جوایزی بدست آوردیم ولی ما را به تاریخ سینما نبرده
است زیرا معروف بودن و حضور در تاریخ بسیار مهم‌تر و از مبانی
تحول است.
او ادامه داد: متاسفانه گذشته‌ای را که داریم، به تاریخ تبدیل نکردند
و در نهایت می‌توان گفت یک اینکه ما آن تحولی که باید در سینما
رخ دهد را نداشته‌ایم و دوم اینکه منتقدین ما ان دسته از آثار
برجسته ما را به جهانیان انتقال نداده‌اند و سوم اینکه این‌چنین
تاریخی یک تعهد به تاریخ سینما ایجاد می‌کند و با وجود آن احترام
بیشتر و کارکرد بیشتری به سینما خواهیم داشت و آن را از این
حالت امروز آن خارج می‌کنیم.
با توجه به مقاله‌ای از شهریار عدل از کارشناسان و پژوهشگران
هنری، این سند تاریخی مربوط به دوران مظفرالدین شاه است
که بیش از صد سال از عمر آن می‌گذرد و برای حدود بهمن و
اسفند سال ۱۲۷۷ است.
