روستاي بادگيرها و مناره‌هاي سفيد
روستای تاریخی لافت یکی از محبوب‌ترین جاذبه‌های گردشگری جزیره قشم است. این روستا با آثار تاریخی و جاذبه‌هاي زیادی که دارد، سالانه بازدیدکنندگان زیادی را به خود جذب می‌کند. معماری خاص خانه‌ها به همراه بادگیرها، مساجد سفید تک‌مناره، قلعه نادری و قلعه پرتغالی‌ها و چاه‌های تاریخی از جاذبه‌های گردشگری این روستا هستند.
اين روستا از روستاهای برتر گردشگری ایران است و در شمال‌غربی جزیره قشم و شرق جنگل دریایی حرا واقع شده است. آب و هوای این روستا در تابستان‌ها بسیار گرم و مرطوب است و در زمستان‌ها تنها کمی از گرمای هوا کاسته می‌شود. هوای این منطقه بسیار شرجی است و غیربومی‌های این منطقه تنها در ماه‌های سرد سال می‌توانند رطوبت بالای آن را تحمل کنند.
خانه‌های این روستا همگی حیاط مرکزی و بادگیر دارند. این بادگیرها در اندازه‌های مختلف ساخته شده و روستای لافت را به بندر بادگیرها تبدیل کرده است. هر چند سال یک‌بار خانه‌های روستا به روش‌های سنتی مرمت می‌شود و به همین دلیل این روستا شکل اولیه خود را حفظ کرده است. به دلیل آب و هوای بسیار گرم و رطوبت بالای این منطقه، معماری خانه‌ها به گونه‌ای است که علاوه‌بر حفظ زیبایی و ارزش معماری، متناسب با شرایط سخت اقلیمی است. معماری روستای لافت، با ترکیب اتاق‌ها و راهرو‌ها و اتصال آنها به حیاط، شبیه معماری نواحی مرکزی و کویری ایران است.
مساجد از شاخص‌ترین بناهایی است که در این روستا مشاهده می‌شود. در لافت ۷ مسجد وجود دارد و بافت‌های مسکونی گرد این مساجد جمع شده‌اند. مسجد جامع لافت مرکز اصلی روستا است. به هنگام برخاستن بانگ اذان، مردم برای اقامه نماز دست از کار کشیده و به مسجد می‌روند. مساجد روستا تک‌مناره‌ای سفید بوده و این امر حاکی از آن است که اهالی روستا اهل تسنن هستند. مسجد علاوه‌بر اینکه محل عبادت اهالی است، پایگاه فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی آنها نیز هست. مردم روستا با قرآن بسیار مانوس هستند.
از دیگر جاذبه‌های گردشگری که در این روستا وجود دارد، «چاه‌های تلا» هستند. تلا از ترکیب دو کلمه «تل + آب» گرفته شده است، یعنی آبی که از شیب تل گرفته شده است. کفه چاه‌ها دارای لایه گچی هستند که این امر سبب می‌شود آب برای مدت طولانی‌تری نسبتا سالم و خنک بماند. آب‌های سطحی روستا که در اثر بارش‌های ناگهانی و سیل‌آسا در مجراهای طبیعی و مصنوعی تپه‌ها سرایز می‌شود، به مجموعه چاه‌های تلا و آب‌ابنار اصلی روستا جاری می‌شود. گفته می‌شود تعداد این چاه‌ها که قدمت آنها به پس از اسلام می‌رسد، به تعداد ایام کبیسه سال ۳۶۶ حلقه بوده و هر روز از سال فقط از یکی از چاه‌ها استفاده می‌کردند. این اثر تاریخی در ۲۷ دی ماه سال ۱۳۷۷ با شماره ثبت ۲۱۹۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
اغلب مردم لباس‌های معمولی و برخی از آنها لباس‌های سنتی می‌پوشند؛ مردان دشداشه پوشیده و عمامه سفید بر سر می‌گذارند و زنان روسری‌های لیو یا عربی سر می‌کنند و برقع بر روی چهره می‌گذارند. این بخش از پوشش زنان جنوبي به علت گرمای زیاد اين مناطق و برای جلوگیری از آسيب‌زدن آفتاب شدید بر روی پلک‌ها و صورت است.
