راحله امینیان در گفت‌وگو با صنعت و توریسم:
پس از سفر به آرامش می‌رسم
راحله امینیان سال‌هاست که جزو مجریان برنامه به خانه برمی‌گردیم است. او با اجرای این برنامه توانسته خود را به عنوان مجری اجتماعی تثبیت کند. با این مجری درباره سفر و محیط‌زیست و هنر اجرا سخن گفتیم که می‌خوانید.
خانم امینیان، چقدر اهل سفر هستید و سفر چه چیزی به شما به عنوان یک انسان اضافه می‌کند؟
سفر را بسیار دوست دارم اما کثیرالسفر نیستم. سالی ۵ یا ۶ بار مسافرت می‌روم. برایم شرایط سفر هم مهم است و شاید به همین دلیل زیاد سفر نمی‌روم. مثلا برایم محل اقامت، بهداشت، پرواز خوب و … اهمیت دارد، خصوصا اینکه سفر زمینی برایم سخت است، هوایی سفر می‌کنم و به همین دلیل قبل از سفر بسیار تحقیق می‌کنم. ما برای آرامش سفر می‌کنیم و بعد از سفر احساس می‌کنم، با آرامش بیشتر و انرژی مضاعف به زندگی ادامه می‌دهم. سفر تجربیات ما انسان‌ها را نیز زیاد می‌کند و هر تجربه نیز انسان را بزرگ و بزرگتر می‌کند.
در سفرهای داخلی که در کشورمان داشته‌اید سفر به کدام شهر یا منطقه برایتان جذاب‌تر بوده است؟ همچنین یک منطقه یا شهر از کشور را برای سفر پیشنهاد بدهید و یک غذای سنتی محلی را.
اگر امام رضا(ع) بطلبد، سالی یکبار را حتما به مشهد سفر خواهم کرد. در شیراز و اصفهان هم سفرهای خوبی داشتم، به کیش نیز زیاد سفر می‌کنم البته چندان اهل خرید نیستم اما آرامش کیش را بسیار دوست دارم و برای سفر این جزیره زیبا را پیشنهاد می‌کنم. برای پیشنهاد غذای محلی سنتی نیز باید بگویم چندان فرد غذاخوری نیستم اما غذاهای جنوبی و شمالی را پیشنهاد می‌کنم.
به نظرتان در بحث حفاظت از محیط و جاذبه‌های توریستی کشورمان چه باید کرد که در بین آحاد جامعه حفاظت از محیط‌زیست و جاذبه‌های توریستی و گردشگری که در کشورمان کم هم‌نیست، نهادینه شود؟ مثلا حتما شما هم مانند بسیاری از هموطنان دیده‌اید که برخی در رعایت مسایل ابتدایی مثل نریختن زباله یا یادگاری ننوشتن روی ابنیه تاریخی هنوز در ابتدای راه هستند یا اینکه در بازدید از اماکن تاریخی برخی به جای اینکه اطلاعاتشان را از آن مکان تاریخی بالا ببرند و یا از آن بنای تاریخی لذت ببرند، بیشتر درگیر این هستند که عکس یادگاری بگیرند. مسلما راه‌حل این مشکل فرهنگسازی است و البته فرهنگ مردم هم در این راستا بالا رفته است اما هنوز برای رسیدن به شرایط ایده‌آل راه طولانی درپیش داریم. شما نظرتان چیست؟
همیشه برایم سوال است که چطور می‌شود، یک انسان به دامان طبیعت برود و به‌جای استفاده صحیح از طبیعت روی درخت یادگاری بنویسد یا اگر به یک مکان تاریخی می‌رود به جای اینکه دانش فرهنگی‌شان را بالا ببرند، دنبال یادگاری نوشتن روی ابنیه تاریخی باشند. این خیلی غم‌انگیز است. باید فرهنگسازی کنیم و راه‌های جدیدی را به‌کار بگیریم. درباره موردی که اشاره کردید برخی مردم در بازدید از مکان‌های تاریخی بیشتر عکس می‌گیرند تا اینکه اطلاعاتشان را درباره فرهنگسان بالا ببرند؛ باید بگویم، ثبت لحظات خوش زندگی کار خوبی است اما ای‌کاش ابتدا از آن بنای تاریخی استفاده کنیم تا بتوانیم درباره‌اش توضیح بدهیم و بعد عکس یادگاری‌مان را بگیریم اما متاسفانه این بازدیدها معطوف شده به عکس یادگاری.
گذشته از بحث محیط‌زیست، با توجه به اینکه سفرهای خارجی هم دارید، نگاهتان به موضوع جذب توریست و موضوع گردشگری چیست؟ به نظرتان چقدر از ظرفیت‌های کشورمان در این راستا استفاده شده است؟
تقریبا در کشور ما هیچ اقدامی در این حوزه انجام نشده است. به هر کشوری که می‌روید به‌جز تعدادی از کشورها که غنی هستند، بقیه دستشان خالی است. سفری داشتم به پایتخت قبرس‌جنوبی. به ما گفتند از اماکن تاریخی بازدید کنید. جالب بود مثلا پلی که ۵۰ یا ۷۰ سال پیش ساخته شده بود را به یک سمبل تاریخی بدل کرده بودند. در کشورهای دیگر نیز تجربه این‌چنینی داشتم. آنها به ذره‌های ناچیز و کم‌اهمیت تاریخی نیز بها داده‌اند و نشان می‌دهد که برایشان حضور توریست‌ها به لحاظ اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی اهمیت دارد. حالا ببینید ما چقدر غنی هستیم و چقدر در کشورمان جای کارکردن روی این موضوع هست اما از این موضوع غافل شده‌ایم.
کمی هم به فعالیت‌های هنرهای‌تان بپردازیم. مردم سال‌هاست که شما را با برنامه به خانه برمی‌گردیم می‌شناسند. آیا مایل نیستید که توانایی‌تان در زمینه اجرا را علاوه بر برنامه‌های اجتماعی در دیگر سبک‌های برنامه‌سازی محک بزنید یا اینکه معتقد هستید که مجری باید برنامه تخصصی اجرا کند؟
من بیش از بیست سال است که در رادیو و تلویزیون فعالیت دارم و در ژانر اجتماعی و خانوادگی اجرا می‌کنم. جایگاه ویژه‌ای برای مخاطبم قائل هستم و به شعور مخاطب احترام می‌گذارم، به همین دلیل هرگز فکر نمی‌کنم که ژانرم را تغییر بدهم چون مخاطب من را در ژانر خانوادگی پذیرفته، درست نیست که از این شاخه به آن شاخه بروم و از طرفی مخاطب نمی‌پذیرد که هر روز من را یک برنامه با یک ژانر جدید ببیند. به خانه برمی‌گردیم از قدیمی‌ترین برنامه‌های شبکه پنج است؛ این اتفاق موضوع جدیدی نیست و در تلویزیون‌های دنیا نیز چنین اتفاقی می‌افتد اما شاید یکی از انتقاداتی که به برنامه وارد است این باشد که در هر فصل از برنامه فقط دکورها تغییر می‌کنند و در محتوا و سبک اصلی برنامه تغییری ایجاد نمی‌شود.
شاید دلیلش این باشد که مردم برنامه را با این سبک می‌پسندند. به نظرتان لازم نیست برنامه‌سازان ذائقه مخاطبان را تغییر دهند تا اینکه با سلیقه مردم پیش‌بروند؟
من هم به موضوعی که شما اشاره کردید، فکر کرده‌ام حتی در جلسات اتاق فکرمان هم این موضوع عنوان شد اما در وهله اول باید نگاه و سلیقه مخاطب را در‌نظر گرفت. بارها تلاش کردیم تغییراتی در برنامه به‌وجود بیاوریم اما با واکنش مخاطبان مواجه شدیم.
بیننده به خانه برمی‌گردیم عادت کرده که ساعت ۵ بعداز‌ظهر وقتی تلویزیون را روشن می‌کند، در این برنامه بخش آشپزی ببیند، گفت‌وگوی پزشکی ببیند و… حتی مخاطب نسبت به تغییر مجری هم حساس است و تغییر در مجریان نیز سریع انجام نمی‌گیرد.
این روزها بسیاری از هنرجویان جوان علاقه‌مند به اجرا هستند. توصیه‌تان به علاقه‌مندان این حرفه چیست و به‌نظرتان آنها چه ویژگی‌هایی باید داشته باشند؟
اجرا هم مانند بازیگری طرفداران زیادی دارد اما کسی که در این حرفه دستش خالی باشد از دانش، حتما موفق نمی‌شود و در این عرصه نمی‌ماند. به علاقه‌مندان این حرفه می‌گویم که برای موفقیت در اجرا آگاهی و سواد و دانش و دایره واژگانتان را بالا ببرید و با شرکت در کلاس‌های معتبر از اساتید مجرب بهره بگیرید؛ ضمن اینکه معتقد هستم این بزرگ‌ترین خیانت به یک مجری است که در بدو کارش او را مقابل دوربین برنامه زنده قرار دهیم چراکه اجرا نیاز به تجربه هم دارد و بهتر است از برنامه‌های تولیدی شروع کنند.
به‌جز به خانه برمی‌گردیم، مشغول اجرای برنامه دیگری نیز هستید؟
من سه روز در هفته به خانه برمی‌گردیم را اجرا می‌کنم و مشغول تحصیل در مقطع دکترای روانشناسی هستم و از طرفی، مادر و همسر هم هستم و مسوولیت خانه‌داری نیز دارم.
