جشن مشترک با فرهنگ‌های متفاوت
نوروز يکي از کهن‌ترين جشن‌هاي به‌جا مانده از دوران باستان و يکي از آيين‌هاي برجسته در زمينه فرهنگ مشترک می‌باشد. اين آيين علاوه بر ايران در ديگر کشورهايی از جمله آسياي‌مرکزي، قفقاز، عراق، ترکيه، افغانستان، کشورهاي حوزه جنوبي خليج‌فارس، پاکستان و حتي مناطق ديگر ازجمله بالکان و شبه‌قاره هم جشن گرفته مي‌شود. بررسي دقيق آيين نوروز در ميان کشورها نشان مي‌دهد که برخي از سنت‌ها و آداب و رسوم نوروزي در کشورها مشترک است و در عين حال در برخي آداب و رسوم نوروزي تفاوت‌هايي ديده مي‌شود. تفاوت‌هاي آيين نوروز در این کشورها، در زمينه‌هاي سبزه روياندن، ديد و بازديدهاي نوروزي و مراسم سيزده‌بدر بیشتر مشهود است.
جالب است بدانید جشن‌های نوروزی در روز اول در بیشتر کشورها به حالت عمومی و در سطح شهر برگزار می‌شود اما در ایران این جشن‌ها بیشتر حالت خصوصی و خانوادگی دارد که هر خانواده ایرانی فقط با خانواده خودش جشن‌های روز اول و یا چند روز تعطیلات نوروز را برگزار می‌کند.
اما در تاریخ باستان در ایران، این جشن‌ها کاملا متفاوت و به‌صورت عمومی با عنوان جشن بهار یا تولد طبیعت برگزار می‌شد و افرادی با کرنا و ساز و دهل در سطح شهر‌ها و آبادی‌ها نوروز را اعلام می‌کردند و یا در نقاره‌خانه‌ها نقاره می‌زدند.
اما رسم دید و بازدید در میان کشورهای مطرح شده کاملا محدود بوده و فقط منجر به خانه بزرگترها می‌شود، در حالی که ایرانیان در امر دید و بازدید پیشتاز و از روز اول تا سیزدهم فروردین با کلیه اقوام دور و نزدیک و منزل به منزل دید و بازدید می‌کنند و از هم شادباش و یا عیدی دریافت می‌کنند.
و نهایتا رسم سیزده‌بدر که فقط ایران، افغانستان، تاجیکستان و عراق به آن پایبند هستند و به دل طبیعت رفته و با خوردن غذاهای خود و انجام بازی و سرگرمی این روز را به شادی سپری می‌کنند.
وجود یک جشن باستانی مشترک در میان چندین کشور نشان از قدمت تاریخی یک مراسم و جشن می‌باشد و حفظ آن بر عهده مردم هر عصر و دوره است تا این جشن‌ها با آداب و رسوم اصیل محفوظ مانده و به نسل‌های بعدی نیز منتقل شوند. اگرچه نوروز باستانی ایرانیان دستخوش تغییرات شده و یا تحت‌تاثیر هجوم‌ها و حملات کشورهای دیگر نیز منجر به کاستی‌هایی شده است، اما اکنون ما ایرانیان باید فرهنگمان که همان هویت و دُر گرانبهای ما و میراث ما برای آیندگان است را با وسواس کامل محافظت کنیم و مهم‌ترین نکته اجرای آن است و البته اجرای درست آداب و رسوم اهمیت بسیاری دارد.
