اشتغال زایی با تکیه بر ظرفیت های بالقوه گردشگری
«افزایش درآمد و رفاه عمومی با توسعه گردشگری، حال دردمند محیط زیست
نیازمند درمان و رده ششم؛ پایان کار کاروان ایران»
افزایش درآمد و رفاه عمومی با توسعه گردشگری
ایران با وجود پتانسیل های فراوان و جاذبه های بی مانند گردشگری، سهم قابل
انتظار خود را از این حوزه برداشت نمی کند. زیرا با وجود جاذبه های ایران در تمامی
حوزه های گردشگری باید از لحاظ فرهنگی و سیاسی ملاحظاتی به کار برد تا در
عرصه های بین المللی پویاتر عمل شود. همچنین باید توسعه صنعت گردشگری از
بخش دولتی به بخش خصوصی منتقل شود تا افزایش درآمد، رفاه عمومی و امور
اجرایی از این راه شکل بگیرد.
روزنامه «آرمان» در یادداشتی با عنوان «زیرساخت های گردشگری دریایی مهیا
نیست» به قلم رییس کمیسیون گردشگری اتاق بازرگانی ایران نوشت: مدت‌هاست
که در این فکر هستیم تا صنعت گردشگری دریایی را احیا کرده و تحول بزرگی را در
این راستا به‌وجود آوریم. آنچنان که دنبال کشتی کروز برای دریای خزر بودیم. از این
رو اخیرا با یک سرمایه‌گذار در ترکیه وارد مذاکره شدیم و جلسه‌ای را با مهندس اسلامی،
استاندار استان مازندران برگزار کردیم. او به جد دنبال برنامه‌ریزی و راه انداری کشتی
تفریحی خانوادگی در دریای خزر است. بنابراین با هدف توسعه گردشگری دریایی برای
بابلسر تا رامسر در حال برنامه‌ریزی هستیم. البته بنده به لحاظ جایگاه و مسئولیتم تنها
به مازندران و استان‌های شمالی فکر نمی‌کنم، بلکه کلا دریای خزر و دریای خلیج فارس
مدنظرم است. در واقع به دنبال برنامه‌ای هستیم تا کشتی تفریحی را راه‌اندازی کنیم
و بتوانیم از جذب گردشگران ورودی در راستای گردشگری دریایی بهره کامل ببریم، چون
اکنون بهترین فرصت است که گردشگران خارجی با دلار بالای ۱۰ هزار تومان وارد کشور
شوند. به همین دلیل رونق گردشگری دریایی در داخل کشور به لحاظ این موضوع اهمیت
بیشتری نسبت به گذشته پیدا کرده است.
در ادامه آمده است: از آنجایی که تاکنون برنامه گردشگری دریایی در کشور نداشته‌ایم،
زیرساخت‌ها فراهم نیست. با این وجود، در حال تدوین برنامه‌هایی هستیم و از کارشناسان
دریایی و یکی دو تن از مشاوران یعنی بازنشسته‌های دریایی استفاده می‌کنیم تا بتوانیم
زیرساخت را برای ورود گردشگران و استفاده آنها از صنعت گردشگری دریایی احیا کنیم.
این در حالی است که هنوز فرهنگ گردشگری دریایی جا نیفتاده و ما باید کار کارشناسی
انجام دهیم.
روزنامه «اعتماد» در یادداشتی با عنوان «مرزها و فرصت‌های گردشگری» به قلم
محمد محب‌خدایی معاون گردشگری کشور نوشت: هر شهری در هر کجای کشور
که بخواهد تبدیل به مقصد گردشگری شود باید محصولی در آن شهر و منطقه وجود
داشته باشد یا تعریف شود. یکی از اصول گردشگری این است که جاذبه‌ها باید تبدیل
به محصول شوند. در کشور ما جاذبه‌های فراوانی وجود دارد که گاه شامل استعدادهای
شخصی آدم‌ها می‌شود، مانند پتانسیل‌هایی که در حوزه غذا، نقاشی، موسیقی و
هنردستی وجود دارد و حتی دانش افراد در حوزه پزشکی که گردشگری سلامت و
پزشکی را به دنبال می‌آورد. بخشی از جاذبه‌های خدادادی مانند طبیعت هم هستند
و در کنارش فرهنگ تاریخ هم سهم قابل توجهی دارند. در مناطق مرزی بزرگ‌ترین فرصت ما
در حوزه گردشگری این است که در آن سوی مرز جمعیتی ساکن استان‌ها و شهرهای
مرزی کشورهای همسایه حضور دارند. اگر بتوانیم در نقاط مرزی‌مان بر این ظرفیت‌ها متمرکز
شویم و آنها را شناسایی و برجسته کنیم، می‌تواند جاذبه‌ای برای جذب توریست باشد،
هم شهروندان ساکن نقاط مرزی و سایر بخش‌های کشور همسایه و هم گردشگران داخلی
کشور خودمان.
در ادامه می خوانیم: این روزها بسیاری از ساکنان شهر بصره (در عراق) برای خرید مایحتاج
عمومی‌شان و گذراندن بخشی از اوقات فراغت‌شان به اروند می‌آیند برای پیدا کردن چنین
ظرفیت‌ها و موقعیت‌هایی در مناطق و شهرهای مرزی در حال برنامه‌ریزی هستیم و تلاش
می‌کنیم تا با فعال کردن پتانسیل‌های گردشگری در این مناطق بخشی از مشکلات موجود
در شهرهای مرزی را هم کم کنیم.
روزنامه «دنیای اقتصاد» در یادداشتی با عنوان «رشد سریع اقتصادی گردشگری الکترونیک»
به قلم لیلا حامدی مدرس و مشاور گردشگری می نویسد: روشن است که پیشرفت‌های
سریع فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی به همراه رشد سریع گسترش آنها و تاثیر آن بر گردشگری
و ایجاد مفهوم گردشگری الکترونیک، به کاهش هزینه‌ها و رفع موانع استفاده از امکانات منجر
شده است. همه این عوامل از طریق کاهش هزینه‌ها و قیمت‌ها باعث افزایش رشد اقتصادی
می‌شود. همچنین استفاده از فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی در صنعت گردشگری این امکان
را به گردشگران می‌دهد که فعالیت‌های گردشگری خود را در هر زمان و هر مکانی که کامپیوترهای
شخصی با اتصال به اینترنت موجود باشد، به انجام برسانند. همه آنچه گفته شد به ترسیم
این چشم‌انداز می‌انجامد که گردشگری الکترونیک به ارتقای کارآیی اقتصادی و افزایش رشد
اقتصادی بلندمدت منجر می‌شود.
در ادامه می خوانیم: در دو دهه اخیر رشد معناداری در فناوری اطلاعات و ارتباطات به‌وجود
آمده است. گسترش بهره‌گیری از این فناوری‌ها به رشد سریع «گردشگری الکترونیک» به
منزله فعالیتی اقتصادی منجر شده است. استفاده فزاینده موسسات گردشگری از ICT توان
بالقوه‌ای را برای ارتقای معنادار بهره‌وری از طریق تسهیل تبادل اطاعات فراهم می‌آورد، به
علاوه گردشگری الکترونیک یکی از مهم‌ترین موانع یعنی فواصل جغرافیایی را حذف می‌کند.
حال دردمند محیط زیست نیازمند درمان
امروزه کشور با مشکلات زیادی در تمام زمینه های زیستی از جمله جنگل ها، تالاب ها،
منابع آبی و گونه های گیاهی و جانوری مواجهه است. از این رو تلاش در راستای حفاظت
از آن تنها در صورتی به بار خواهد نشست که مدیریت صحیح مسوولان در کنار آگاهی های
عمومی در این راستا ارتقاء پیدا کند.
روزنامه «اعتماد» در یادداشتی با عنوان «حال محیط زیست خوب نیست» به قلم نیوشا طبیبی
نوشت: کیست که نداند حال محیط زیست ایران بد است؟ از کمبود نیروی انسانی و مضایق
متعدد و سوءمدیریت عمیق و کمبود بودجه در سازمان حفاظت از محیط زیست گرفته تا مشکلات
فرهنگی و برنامه‌های ضدمحیط زیستی توسعه‌ای عواملی هستند که حال و روز محیط زیست
ایران را بد کرده‌اند. حال محیط زیست ایران خوب نیست و گونه‌های جانوری رو به نقصان دارد و
نه ازدیاد. پاسگاه‌های سازمان محیط زیست در نقاطی که لازم است حفاظت و پاسداری و رصد
شوند، خالی رها شده‌اند. ستادها اما با ازدیاد نیرو و تورم بدنه کارشناسی مرکز نشین مواجه
هستند و نیروهایی که در صحنه و خط مقدم به کار حفاظت و رصد و تحقیق و پایش باید مشغول
باشند، بی‌دستمزد و حمایت رها شده‌اند.
در ادامه آمده است: مسوولان سازمان محیط زیست باید توضیح بدهند چگونه وظایف حاکمیتی
خود را واگذار می‌کنند و بخش خصوصی با چه توجیه اقتصادی وارد قرارداد مدیریت قرق و منابع
طبیعی می‌شود؟ آیا منابع طبیعی را برداشت می‌کنند یا با شکار گونه‌ها تجارت می‌کنند؟محیط
زیست ایران به دلیل شرایط اقلیمی به تقویت و زندگی بیشتر نیاز دارد تا روش‌های عقب‌افتاده
کنترل جمعیت و توجیهات نه‌چندان صادقانه حفاظتی.
روزنامه «اطلاعات» در گزارشی با عنوان «محیط‌زیست اسیر سلیقه‌ها» می نویسد: برخی از
باورهای ما در مورد حفاظت از محیط زیست به شدت آسیب‌زا هستند و در واقع تلاشی در
تخریب طبیعت به شمار می‌روند. این باورها به دلیل عدم آشنایی علمی با قواعد محیط زیست
در ذهن جامعه جا افتاده‌اند. دور ماندن کارشناسان از تریبون‌های عمومی و جایگزینی افراد
خودشیفته و جویای نام، یکی از دلایل آن است، اما دلایل بیشتری نیز می‌توان برای آن برشمرد.
استفاده بی رویه از منابع طبیعی با ترویج مصرف‌گرایی، شرایط زیست محیطی را در برخی موارد
به بحران رسانده است. از این رو فعالان محیط زیست همواره بر سالم ماندن طبیعت پافشاری دارند.
در ادامه می خوانیم: درخت، کاشت و قطع آن از مواردی است که جامعه نسبت به آن
حساسیت دارد. حساسیتی که می‌تواند در حفاظت از محیط زیست بسیار موثر باشد. مثلا
اگر این حساسیت در پایتخت برای حفاظت از باغ‌های بیشمار آن وجود داشت، شاید اوضاع
تهران امروز اینگونه نبود. یا در مورد جنگل‌های شمال و مرکز کشور این شکل حساسیت
می‌تواند ضامن بقای باریکه‌های سبز در کشور باشد.
روزنامه «آرمان» در گزارشی با عنوان «مسایل محیط زیستی سی و سه پل را تهدید
نمی کند» آورد: در روزهای اخیر اخباری مبنی بر فرونشست زمین در سی و سه پل
اصفهان سر تیتر اخبار قرار گرفته است. سی و سه پل یا پل الله وردی خان، پلی است
با ۳۳ دهانه، ۲۹۵ متر طول و ۱۴ متر عرض، که توسط الله وردی خان اوندیلادزه روی
زاینده‌رود در شهر اصفهان و همزمان با حکومت شاه عباس صفوی ساخته شده و محل
برگزاری مراسم جشن آب پاشان و همچنین مراسم خاج شویان ارامنه اصفهان در دوره
صفویه بوده است. اندیشه بنای سی و سه پل در سال ۱۰۰۸ هجری قمری و در دوازدهمین
سال سلطنت شاه عباس اول به وجود آمد و در سال ۱۰۱۱ هجری قمری، الله وردی خان
اوندیلادزه گرجی، سردار مشهور او مامور اتمام ساختمان پل شد. این پل یکی از شاهکارهای
معماری و پل‌سازی ایران محسوب می‌شود و از زیبایی و عظمت منحصر به فردی برخوردار است.
در ادامه می خوانیم: شهرام امیری کارشناس میراث فرهنگی و گردشگری درباره انتشار
برخی از اخبار با این مضمون که خطر فرو نشست، سی و سه پل را تهدید می‌کند می‌گوید:
خطر فرو نشست تمامی اراضی را در مناطق گرم و خشک به دلیل نوسانات جوی تهدید
می‌کند و این مشکل فقط شامل حال سی و سه پل نمی‌شود.به گفته او پنج پل در داخل
شهر اصفهان قرار دارد که از محور غرب زاینده رود وارد شهر اصفهان می‌شود، عبارتند از پل
مارنان، سی و سه پل، پل چوبی، پل خواجو و پل شهرستان است. باید دانست که قدمت
پل شهرستان به دوره ساسانیان قبل از اسلام بر می‌گردد. هم اکنون خطری پل‌های اصفهان
را تهدید نمی‌کند.
رده ششم؛ پایان کار کاروان ایران
دومین کاروان پرجمعیت ایران در تاریخ برگزاری بازیهای آسیایی، از ۲۴مرداد تا ۱۰ شهریور
۱۳۹۷خورشیدی در اندونزی رقابت های نفس گیری را پشت سر گذاشتند که پس از روزهای
تلخ و شیرینی برای ورزش‌دوستان کشور مدال هایی را به ارمغان آوردند و با کسب ۶۲ مدال
رنگارنگ و ایستادن در رده ششم جدول به کار خود پایان دادند.
روزنامه «صبح نو» در گزارشی با عنوان «سوغاتی سقوط» نوشت: کاروان اعزامی کشورمان
که در دو شهر جاکارتا و پالمبانگ به مصاف حریفان آسیایی خود رفتند، در برخی رشته‌های
انفرادی و تیمی بسیار خوش درخشیدند و تاریخ‌سازی کردند اما در بعضی از رشته‌ها به خاطر
مشکلات مدیریتی و فنی، عملکردی ضعیف را از خود برجای گذاشتند.در مجموع کاروان ایران
در این دوره از رقابت‌ها هرچند ۲۰طلا، ۲۰نقره و ۲۲برنز به‌دست آورد اما در مجموع بعد از
کشورهای چین، ژاپن، کره‌جنوبی، اندونزی و ازبکستان در رده ششم آسیا ایستاد تا از نظر
ارزش مدالی و جایگاه، نسبت به دوره گذشته یک پله و نسبت به دو دوره پیش، دو پله
سقوط کند، آن‌هم درحالی‌که تعقیب‌کننده خطرناکی به نام چین‌تایپه داشت. شکستی که
قطعاً به نام و کام مدیران نشسته برکرسی‌های مهم ورزش در خیابان سئول نوشته می‌شود.
در ادامه آمده است: دلیل اصلی تداوم روند نزولی کاروان ایران در جدول ردهبندی، به عملکرد
ضعیف مدیران برخی از فدراسیون‌ها بازمی‌گردد که با مدیریت آرای مجامع انتخاباتی پست
گرفته یا برمسند خود باقی ماندند و یا مدیران بازنشسته‌ای که حفظ جایگاه خود را برتر از
هرچیزی دانسته و می‌دانند؛ حتی موفقیت یک رشته مدال‌آور.
روزنامه «ایران» در گزارشی با عنوان «پایان خوش ایران در جاکارتا» آورده است: بازیهای
آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ پس از ۱۴ روز پرهیاهو برای کاروان ایران به ایستگاه پایانی رسید و
۳ ورزش توپی ایران در این روز به دنبال این بودند تا پایان خوشی برای کاروان ایران رقم بزنند.
در این روز تیم‌های والیبال، بسکتبال و واترپلو برای کسب مدال به مصاف رقبای خود رفتند
که هر ۳ رشته در کسب مدال موفق بودند. والیبال رشته‌ای بود که دوره گذشته در اینچئون
بر سکوی قهرمانی بازیهای آسیایی ایستاد اما بسکتبال و واترپلو دنبال طلسم‌شکنی بودند
که در پایان این ۳ ورزش تیمی با مدال‌های رنگارنگ به کار خود پایان دادند. والیبال ایران در
۱۵ دوره گذشته بازیهای آسیایی یک بار بر سکوی قهرمانی ایستاد و ۳ بار در سال‌های
۱۹۵۸، ۲۰۰۲ و ۲۰۱۰ سکوی دومی را از آن خود کرد. تیم ملی بسکتبال ایران نایب قهرمانی
دوره گذشته خود را تکرار کرد تا ورزش توپ و سبد ایران کماکان در حسرت طلای بازیهای
آسیایی بماند.
در ادامه می خوانیم: یکی دیگر از تیم‌هایی که در آخرین روز این بازی‌ها به مدال دست یافت،
واترپلو بود. آخرین مدال تیم ملی واترپلو در بازیهای آسیایی ۱۹۷۴ بدست آمد و واترپلو ایران
در بازیهای آسیایی تهران بر سکوی قهرمانی ایستاد اما در ۴۴ سال گذشته، این ورزش در
بازیهای آسیایی توفیقی نداشت و هیچ گاه بر سکو نایستاده بود تا اینکه این مهم در جاکارتا
محقق شد.
روزنامه «وطن امروز» در گزارشی با عنوان « سقوط در جاکارتا» می نویسد: در روز پایانی
بازیهای آسیایی، ازبکستان با کسب ۵ مدال طلا در بوکس و یک مدال طلا در سامبو جایگاه
پنجمی ایران را در ردهبندی نهایی جدول مدال‌ها گرفت و ایران به رده ششم سقوط کرد.
ایران که روزهای زیادی از بازی‌ها را در رده چهارم حضور داشت با ۱۴ مدال طلای اندونزی
در رشته پنچاک سیلات به رده پنجم سقوط کرد و در روز پایانی بازی‌ها هم با سقوط به رده
ششم به رتبه بازیهای ۲۰۰۶ دوحه قطر بازگشت. اگر چه ایران در روز پایانی موفق شد با
مدال طلای والیبال بیستمین طلا را کسب کند اما ازبک‌ها از ۷ فینال بوکس در ۵ مسابقه
پیروز شدند و با یک طلا در سامبو و در مجموع با ۲۱ طلا جایگاه پنجمی را از ایران ربودند تا
ایران پس از یک پله سقوط در اینچئون حالا یک پله دیگر در جاکارتا سقوط کند.
در ادامه می خوانیم: در بازیهای ۲۰۱۴ اینچئون اگرچه در برخی رشته‌ها شاهد عملکرد
درخشان ورزشکاران بودیم و یک مدال طلای بیشتر هم نصیب ایران شد اما در نهایت با
یک پله سقوط به جایگاه پنجم تنزل کردیم. در این دوره از بازی‌ها به‌رغم اینکه کاروان بزرگ‌تری
در رقابت‌ها شرکت کرد متاسفانه به‌رغم وعده‌‌های مسؤولان وزارت ورزش و پیش‌بینی
۲۵ تا ۲۶ مدال طلا، با کسب ۲۰ مدال طلا یک پله دیگر سقوط کردیم و در جایگاه ششم
یعنی همان جایگاه ۱۲ سال پیش ایستادیم.
