گردشگری راه میانبر توسعه اقتصادی
گردشگری را نباید فقط در بازدید از مناطق تاریخی و یا دیدنی خلاصه کنیم
چرا که در حوزه تجارت نیز این صنعت می‌تواند نقش مطلوبی ایفا کند و امروزه به انواع مختلفی از جمله
گردشگری علمی، تجاری، زیارتی، پژوهشی، فرهنگی، طبیعت‌گردی و… تقسیم می‌شود که هر کدام امکانات خاصی را می‌طلبد.
در ایران با کاهش بازدهی چاه‌های نفت حدود یک دهه است که مسئولان نگاه جدی‌تری به گردشگری دارند.
نفت در آینده نزدیک تمام می‌شود اما آثار تمدن‌های باستانی، کوهستان‌ها، دریاچه‌ها، رودخانه‌ها، جنگل‌ها، دشت‌های وسیع، گونه‌های متنوع گیاهی و جانوری سال‌های بیشتری پابرجا می‌مانند.
از آنجا که گردشگری یکی از مطمئن‌ترین و ارزان‌ترین منابع کسب درآمد ارزی است، بی‌تردید گسترش این صنعت در ایران
می‌تواند به راحتی جای درآمدهای نفتی را پر کند.
این صنعت نه تنها در پیشبرد اقتصاد ملی و درآمدهای ارزی نقش دارد بلکه صنعتی
پاکیزه و فاقد آلودگی است، در عین حال اشتغالزایی بالایی دارد
قابلیت‌های صنعت گردشگری همه را به این نتیجه رسانده است که این صنعت راه میانبری
برای توسعه اقتصادی در کشورهای در حال توسعه و تولید ثروت در کشورهای صنعتی بوده و درآینده
نزدیک این صنعت به مهم‌ترین شاخص اقتصادی هر کشور تبدیل خواهد شد.
از طرفی مقایسه بین گردشگران داخلی و خارجی در این صنعت بیانگر اهمیت آن در توسعه اقتصاد داخلی کشورها است.
یافته‌ها نشان می‌دهد که بخش گردشگری به ازای هر دلار درآمد اضافه، اشتغال بیشتری نسبت به سایر بخش‌ها ایجاد می‌کند.
اگر ساختار صنعتی یک منطقه ارزش افزوده بسیار بالا داشته باشد
ولی در مقابل سرمایه بر باشد و در نتیجه توزیع درآمد نابرابر و مشاغل اندکی داشته باشد در این حالت
سیاری از سیاستگذاران، توسعه گردشگری را به دلیل کاربر بودن این صنعت، سیاست مطلوبی برای کاهش بیکاری دراین مناطق می‌دانند که در سایر بخش‌ها فرصت‌های اندکی دارند.
کاربر بودن مشاغل گردشگری در مورد فعالیت‌های هتلداری، رستوران داری، عرضه سوغاتی و فعالیت‌های گردشگری
کوچک مصداق پیدا می‌کند. در مقابل فعالیت‌های حمل و نقل و تورگردانی به طور کلی نسبتا سرمایه بر هستند.
وجود فعالیت‌های کارآفرینانه یک ویژگی دیگر است که کاربری بخش گردشگری را نشان می‌دهد.
